پريچهر عزيزم سلام.. خيلي ممنونم كه برام نظر دادي و باعث شدي با تو و بلاگت آشنا بشم.. راستش درست حدس زدي. زمانهايي كه احساس تنهايي و بي كسي ميكنم خيلي دوست دارم اونها رو بنويسم اما ميگم ممكنه يه نفر حتي يك نفر هم به اميد اميدوار شدن به وبلاگم بياد و اين درست نيست كه نااميدتر از قبل برگرده. سعي كردم نوشته هام لااقل اميدبخش باشن .. حالا چقد موفق بودم نميدونم.. از اينكه پيوندهاي وبلاگم به دردت خورده خوشحالم.. بازم پيشم بيا..